BOEKENRUBRIEK; RECENSIE 'DE KOERIER DIE NERGENS BIJ HOORT'

Eerbetoon voor laatste Mohikaan
(Door Marco Knippen)
Hij wordt ’de laatste Mohikaan’ genoemd. En met recht. Want als één ultraloper die eretitel verdient, is het Ron Teunisse. En niet alleen omdat hij dé geestverwant is van Jan Knippenberg, de Nederlandse pionier die in 1995 op 47-jarige leeftijd op Texel aan longkanker overleed.
Teunisse, nota bene wars van trainingsschema’s, mag worden beschouwd als misschien wel de beste langeafstandsatleet in Nederland. In de - althans, verhoudingsgewijs - weinige ultrawedstrijden waaraan hij deelnam, liet hij steevast zijn benen spreken.
De Noord-Hollander, inmiddels 58 jaar, verwierf faam door als enige Nederlander vijf keer de Spartathlon te volbrengen én in ’s werelds zwaarste race van Athene naar Sparta over 246 kilometer bovendien twee keer als runner-up te eindigen. Maar hij liep ook als eerste ooit solo de Elfstedentocht, won de vredesloop van Belfast naar Dublin over 106 Engelse mijl en is nog altijd nationaal recordhouder op de 24 uur (261,475 kilometer).
De overwinning in de eerste aflevering van de Jan Knippenberg Memorial, de bedevaart van Hoek van Holland naar Den Helder, maakte niettemin de meeste emoties in hem los. Het is immers het parcours waarop zijn voetstappen én die van Knippenberg door de wind zijn verwaaid en door het zoute water zijn weggespoeld; lopershandtekeningen die veelal bij nacht en ontij werden geplaatst.
In de duinen van Castricum kwamen ze elkaar ooit tegen. Ze herkenden in elkaar de oerlopers, die het hardlopen als een vorm van reizen beschouwden. Er ontstond een hechte vriendschap, die werd bezegeld met de duizenden kilometers die ze sindsdien samen aflegden.
Van het duo gold Knippenberg als de zendeling. De historicus schreef columns in het loopblad Runners en was de auteur van de latere ultraloopbijbel 'De mens als duurloper'. Maar ook Teunisse bleek het evangelie te kunnen verkondigen. De man die zich beroerd voelt als hij loopt maar nog ellendiger als-ie het niet doet, kreeg enkele jaren na de dood van zijn grootste kameraad in Runner’s World een podium. De psychiatrisch verpleegkundige onderscheidde zich met eigenzinnige bijdragen en dito schrijfstijl: onverbloemd, recht voor z’n raap, melancholisch en (maatschappij)kritisch.
In 'De koerier die nergens bij hoort' - een knipoog naar de boodschapper Pheidippidis die als eerste van Athene naar Sparta liep, en tevens de naam van de weblog waarop Teunisse zijn aanhangers nog altijd van leesvoer voorziet - zijn de columns nu gebundeld. Deze metaforen van het leven zijn een mooi eerbetoon aan de kleurrijke excentriekeling die het ultralopen een gezicht gaf.
De koerier die nergens bij hoort.